Սա շեղբի կանխազգացումը չէ, որ կանջատի
ինձ ինձանից,
և ոչ վստահություն նրանում, որ հետո կլինի ոչ այնպես,
ինչպես մենք ենք պատկերացնում:
Թող կատարվի այն ամենը,
ինչ պետք է կատարվի, և բավական է:
Սակայն, թող բոլոր մարդիկ քնեն այդ ժամին,
իսկ խոլ պատերով շրջապատված բակը
արշալույսին կգան միայն հանդիսատեսները`
արյան ծարավ,
և նրանց ձայները կխլացնեն աղմուկը իմ արյան,
թող իսկապես չլինի ո’չ մարդը, ո’չ ծառը,
ո’չ էլ` արևը պատուհանում,
որովհետև պատուհան չի լինի,
թող ամեն ինչ կատարվի խավարում անաչք,
թող բոլոր մարդիկ քնեն խաղաղ,
երբ նրանց մի մասնիկը անջատում են իրենցից:
Ո’չ, ո’չ, մահապատժի կանխազգացում չէ դա
և ոչ էլ` մահվան սարսափի,
որ կքայքայի նյարդերը իմ, ինչպես գոտիները, որոնցով
ես կապված կլինեմ.
կանխազգացում չէ ակնթարթի`
հավերժություն թվացող,
թե կիջնի գիլյոտինի եռանկյուն դանակը,
ոչ հյուսի, թե կարող է պատահել`
ամեն ինչ անավարտ կմնա հետո.
ո’չ, ո’չ էլ ճիչը, որ ակամա պատռում է բերանն իմ:
Ես մտածում եմ թմբուկների, հանրային
մահապատժի մասին,
և այն մասին, թե ինչպես կանցնեմ երկու մոխրագույն
շարքերի միջով`
իմ արյանը ծարավ, իմ անունն անիծող,
խելագար- աչքերի և եղունգ - գայլերի մասին,
և’ մարդկանց մասին, և’ արևի, որ չհոգնող
հանդիսատես է տարբեր տեսարանների,
և ինչ-որ մեկի` հերոս դառնալու հնարավորության մասին,
և ուզում եմ հավատալ, որ
ահա այս փակ պատուհանից այն կողմ
ինչ-որ մեկը աղոթում է կամ արտասվում,
և ես այդ ինչ-որ մեկի հետ ամբողջացած եմ,
զոհ եմ մյուս զոհերի հետ,
և բաժանված եմ հազարավոր կտորների:
Ո’չ, այդ իմ մահվան ժամը չէ’,
դեռ պարանոցս մերկացված չէ դահճի առաջ:
No comments:
Post a Comment