Friday, June 3, 2011

After such pleasures

Այս գիշեր ես քո շուրթերն էի փնտրում ուրիշ 
շուրթերի մեջ 
և համարյա հավատացի, որ գտել եմ քեզ, 
չէ’ որ ես` կույրս, գիտեմ` ինձ կնոջ մեջ ձգում է գետը: 
Բայց ինչպիսի ձանձրույթ. հասնել ափին երազի 
և հասկանալ` հաճույքը` ստրուկ է խղճուկ` 
կեղծ մանրադրամ ստացած: 
Մոռացվա’ծ, սիրելի’, ինչպես կուզեի ես, 
հարություն տալ տանջանքին այն,այն հույսին անհույս` 
Բուենոս Այրեսում: 
Եթե կրկին սիրեի քեզ 
նավահանգստի կողմը նայող իմ տանը, 
եթե կրկին հանդիպեի քեզ առավոտյան 
սրճարանում, 
և եթե ոչի~նչ, ոչի~նչ 
դեռ պատահած չլիներ 
և անհրաժեշտ չլիներ ոչինչ մոռանալ, 
և ձեռքերը քո` չջնջել հիշողությունից… 
թող մի բան մնա միայն` պատուհանը` դեպի 
անաստղ երկինք: 

Աստվածները

Աստվածները քայլում են մեր աշխարհով` 
գարշանքով բարձրացնելով փեշերն իրենց: 
Կատուների քայքայվող դիակների կողքով, 
տրորված որդերի կողքով, 
նրանք անցնում են իրենց սանդալներով` 
խոնավ` ժամանակի թքից: 
Նրանք արդեն չեն ապրում երկինքներում` 
տանջանքներից գահավիժած մեղավոր երկրի, 
նրանք քայլում են` տանջված ծանր երազից 
և ճահճային տիղմից, 
կանգ են առնում, 
հաշվում են իրենց մեռելներին, 
շներին` դուրս գցած լեզուներով, 
և զգուշորեն ու ագահաբար 
նայում են դեպի անդունդը, 
ու կռվում են առնետները միմյանց հետ` 
դրոշակների պատառների համար: 

Appel Rejete

Սա շեղբի կանխազգացումը չէ, որ կանջատի 
ինձ ինձանից, 
և ոչ վստահություն նրանում, որ հետո կլինի ոչ այնպես, 
ինչպես մենք ենք պատկերացնում: 
Թող կատարվի այն ամենը, 
ինչ պետք է կատարվի, և բավական է: 
Սակայն, թող բոլոր մարդիկ քնեն այդ ժամին, 
իսկ խոլ պատերով շրջապատված բակը 
արշալույսին կգան միայն հանդիսատեսները` 
արյան ծարավ, 
և նրանց ձայները կխլացնեն աղմուկը իմ արյան, 
թող իսկապես չլինի ո’չ մարդը, ո’չ ծառը, 
ո’չ էլ` արևը պատուհանում, 
որովհետև պատուհան չի լինի, 
թող ամեն ինչ կատարվի խավարում անաչք, 
թող բոլոր մարդիկ քնեն խաղաղ, 
երբ նրանց մի մասնիկը անջատում են իրենցից: 
Ո’չ, ո’չ, մահապատժի կանխազգացում չէ դա 
և ոչ էլ` մահվան սարսափի, 
որ կքայքայի նյարդերը իմ, ինչպես գոտիները, որոնցով 
ես կապված կլինեմ. 
կանխազգացում չէ ակնթարթի` 
հավերժություն թվացող, 
թե կիջնի գիլյոտինի եռանկյուն դանակը, 
ոչ հյուսի, թե կարող է պատահել` 
ամեն ինչ անավարտ կմնա հետո. 
ո’չ, ո’չ էլ ճիչը, որ ակամա պատռում է բերանն իմ: 
Ես մտածում եմ թմբուկների, հանրային 
մահապատժի մասին, 
և այն մասին, թե ինչպես կանցնեմ երկու մոխրագույն 
շարքերի միջով` 
իմ արյանը ծարավ, իմ անունն անիծող, 
խելագար- աչքերի և եղունգ - գայլերի մասին, 
և’ մարդկանց մասին, և’ արևի, որ չհոգնող 
հանդիսատես է տարբեր տեսարանների, 
և ինչ-որ մեկի` հերոս դառնալու հնարավորության մասին, 
և ուզում եմ հավատալ, որ 
ահա այս փակ պատուհանից այն կողմ 
ինչ-որ մեկը աղոթում է կամ արտասվում, 
և ես այդ ինչ-որ մեկի հետ ամբողջացած եմ, 
զոհ եմ մյուս զոհերի հետ, 
և բաժանված եմ հազարավոր կտորների: 
Ո’չ, այդ իմ մահվան ժամը չէ’, 
դեռ պարանոցս մերկացված չէ դահճի առաջ: 

Մեկնակետ

Ո’չ, դժվար է հավատալ, որ տասներկու տարի առաջ 
ես բոլորեցի հիսունը: 
Այդ ինչպես պատահեց, որ դեռևս 
տասներկու տարի առա~ջ 
ես դարձա այնքան ծեր: 

Իսկ շուտով կասեմ` տասներեք տարի առաջ 
ես բոլորեցի հիսունը: 
Ո’չ, ո’չ, անհնար է: 
Երկինքը`կապույտ, ինչպես երբևէ, 
Իսկ դու`հմայիչ, ինչպես երբևէ: 
Իսկ, գուցե, ուղղակի, 
ժամացույցը ճիշտ չի աշխատում: 
Լողում են սենյակում 
ծխախոտի ծուխը և բույրը վիսկիի. 
նրանք ուզում են 
ինձ հետ լինել …բայց ոչ, 
չի կարելի հավատալ, որ տասներկու տարի առաջ 
ես բոլորեցի երկու անգամ քսանհինգը: 
Քո ձեռքը խաղում է իմ մազերի հետ, 
ես գիտեմ`նա փորձում է ճերմակ մազեր գտնել: 
Դե ինչ, մի տասը կլինի, 
բայց փորձի’ր գտնել դրանք: 
Ես նորից սկսեցի կարդալ դասականներին, 
որոնց մոռացել էի վաղուց: 
Պետք է շտապել, 
ո’չ, հարցը մոտալուտ մահվան մեջ չէ, 
ուղղակի շուտով ես կասեմ` 
տասներեք տարի առաջ 
ես բոլորեցի հիսունը… 
Եվ հետո կգա տասնչորսը, 
և ես վախենում եմ, 
ես վախենում եմ այդ թվից, 
և եթե քեզ ճիշտն ասեմ, 
ես վախենում եմ թվից` տասնչորս: 

ժամանակագրություն Կեսարի համար

Դու կկառուցես հզոր մի քաղաք: 
Եվ ճանապարհները հզոր այդ քաղաքի կհասնեն այլ քաղաքների, 
այլ քաղաքների, 
այդպես ժանտախտով հիվանդ առնետները 
վարակում են այլ առնետների և մարդկանց: 
Ամեն շնչավոր քո քաղաքում կփառաբանի քեզ, 
դու կլինես մեծարված, 
գովաբանված և մեծարված, 
ինքդ կսկսես արտասանել քո անունը՝որպես անծանոթ՝ դադարելով նկատել տարբերությունը կուռքի և 
մարդկանց միջև: 
Հավանաբար երջանիկ կլինես, 
Ինչպես ամեն տղամարդ կնոջ հետ, 
ինչպես այդ քաղաքի ամեն բնակիչ 
հավանաբար, գեղեցիկ կլինես, 
ինչպես ամեն մի կուռք՝ քարե դեմքով , 
ինչպես ամեն առյուծ, որ թռչում է կրակե օղակի միջով, 
և կկառուցես աշտարակը, 
կլինես հանդիսախաղերի արվեստի հովանավորը, 
և քո անունով կկոչեն ընտանիքներում 
յուրաքանչյուր յոթերորդ երեխային. 
Եվ մի՞թե մանրուք չէ, որ ստվերում աճում է բորբոսը, 
չէ՞ որ գործարանները իրենց ծխով երկնքում գրում են 
քո անվան սկզբնատառերը: 
Կավճե շրջանակը կփակվի, 
և գիշերվա քարանձավներում արդեն չեն նկարվի 
փրկարար պատկերները: 
Այժմ և հավիտյան՝ դու կդառնաս գերագույն քուրմը, 
իսկ առավոտյան՝ ինքդ քո մատուցողը: 
Դու կկանգնեցնես հզոր մի քաղաք, 
ինչպես մրջյուններն են կառուցում մրջնաբույնը, 
և կհասնես դու մինչ Ռումինիա: 
Եվ հաղթանակած զորքերի վերադարձի առիթով՝ 
անչափ ուրախություն կլինի բոլոր գրառումներում: 
Դա չի անցնի քո բնակության սահմաններից, 
բայց կեսօրից մինչև կեսգիշեր 
դու կկառուցես հզոր մի քաղաք, 
քաղաք-սիրտ, քաղաք -հիշողություն, 
քաղաք- անփառունակություն: 
Մարդու քաղաքը կդառնա մարդ- քաղաք, 
և կսկսեն պաշտպանել քեզ ինչ որ մարդիկ՝ 
այլ մարդկանցից, 
մթությունները՝ մթություններից, 
շները՝ շներից, 
երեխաները՝ երեխաներից, 
կանայք, սակայն, նույն ձևով կքնեն 
տղամարդկանց հետ, 
իսկ պացիֆիստները կկոչեն խաղաղության: 
Հավատում եմ, որ կմեռնես դու՝հավատալով, 
թե կառուցեցիր քաղաքը: 
Հավատում եմ, որ դու կառուցեցիր քաղաքը: 
Հավատում եմ քեզ և քաղաքին: 
Իսկ այժմ, այո, ես հավատում եմ, 
այժմ ես գիտեմ, որ դու կանգնեցրիր քաղաքը: 
Ave, Cezar.. 

Տարեդարձից հետո


Ահա և բոլորը գնացին, 
մնացին միայն կեղտոտ ափսեները,մոխրամանները, 
և մենք՝ երկուսով, 
ինչ հրաշալի է իմանալ, 
որ դու 
գիշերամուտին, 
ինձ հետ մենակ ես մնացել, 
դու չես հեռացել. 
անկողինը բաց է, 
և կրկին 
ձգտում ենք իրար 
և առավոտյան, նորից ծիծաղելով, 
մենք արթնանում ենք միասին: